H ΘΑΛΑΣΣΑ…

Ένεκα των επικείμενων διακοπών μου, δε θα ανεβάσω άλλο άρθρο.

Αντιθέτως, παραθέτω αυτολεξεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα, του κυρίου Ντίνου Χριστιανόπουλου, το οποίο πάντα με συγκινεί.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ας είναι το ποίημα αυτό, η τελευταία ανάρτηση τούτου εδώ του ταπεινού blog, μέχρι το επόμενο άρθρο μου.

Καλή ξεκούραση, κυρίως ψυχική σε όλους.

Εις το επανιδείν.

Πληροφορίες για τον αγαπημένο μου ποιητή (να μαθαίνουμε κιόλας…) https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82